«در عالم رؤيا، آن حضرت بديد، وفات فرموده و ديد، جمال باكمال جد بزرگوار خود را و اينكه جدش پس از عرض حال، او را بشارت به بهشت داد. از اين رؤياى صادقانه، بسيار خوشحال بود كه از خواب بيدار شد و خادمش، خواجه معين را فراخواند و به او فرمود:

«اى خواجه! به يقين، من به شهادت مى‏رسم و شربت شهادت را خواهم چشيد. بعد از شهادت من، جدم بر سر جنازه ‏ى من حضور به هم خواهد رساند و تو به خدمت آن حضرت شرفياب خواهى شد. مرا در همين
مكان كه سراپرده من استوار است، دفن نما و علامتى بر سر تربت من بنا نما تا مرقد من ظاهر باشد.
پس خواجه را گريه رخ داد... سادات را نزد خود طلبيده، يك به يك را وداع  فرمودند و آن جماعت را امر به وداع يكديگر فرمودند.»

بيان نكته ‏ها

1. يكى از دستورات نورانى اسلام به پيروانش، انجام وصيت در همه‏ ى حالات می ‏باشد و ائمّه‏ ى هدى نيز بدان سنّت الهى جامه‏ ى عمل پوشاندند.حضرت امامزاده ‏ى والاگهر نيز به اين دستور الهى عمل نموده و از اين طريق،سرمشقى براى پيروانش به جاى نهادند.

2. امامزاده‏ ى والاگهر، محل دفن خود را (در همين مكان مقدّس فعلى)مشخص مى‏ سازد و مى‏ فرمايد: «جدم بر سر قبرم حاضر مى شود» و سپس دستور مى ‏دهد كه بر روى قبرش علامت گذارند كه اين وصيت، حاوى دو مطلب است:
يكى اينكه ارتباط تنگاتنگ پاره‏ ى تن رسول‏ اللّه عليه ‏السلام با مركز ولايت را مى ‏رساند و ديگر اينكه دستور مى ‏دهد بدن مرا به جاى ديگر انتقال ندهيد، چرا كه روح و جسم من، مركز توجه دينداران خواهد شد و باعث ترويج و تبليغ دين مى ‏شود وباعث مى‏ شود، وجود من، همچون شمع، در ميان عاشقان ـ در حال و نسل‏ هاى آينده ـ بدرخشد و مردم را جذب به دين و ولايت مدارى كند.

اينكه امامزاده اشاره مى ‏كند بر سر قبر من علامت گذاريد، حاكى از همين مطلب است.