کرامت هفت

اعترافات سارق ضریح باب المراد حضرت قاسم ابن علی النقی علیهما السلام پس از دادگاه اول مهر ماه سال 1389

اینجانب در روز جمعه مورخه 22/5/1389 مصادف با دوم ماه مبارک رمضان از ضریح مطهر امامزاده قاسم (علیه السلام) سرقت نموده و پس از آن به زادگاهم برگشتم. نیمه های شب بود. تقریباً ساعت 1 الی 1:30بود. در خواب بودم که بدنم به خارش شدید افتاد. در همین حال بود که ناگهان نوری از پنجره اطاق وارد شد. ترسیدم، تا خواستم از جا بلند شوم ناگهان آقای بزرگواری و نورانی و بلند قامت در روبروی من نمایان شد. 

خوب دقت کردم دیدم شالی سبز رنگ از سمت چپ به سمت راست دارد که نوشته ای طلایی رنگ از ما بین آن جلوه می کرد. نوشته هایی که تقریباً به شکل آیه اِنّا فَتَحنالَکَ فَتحاً مُبینا بود. در حالی که حضرت می درخشید من دست و پای خود را گم کرده بودم. تا خواستم بلند شوم ایشان دستش را روی بالای سینه و نزدیک به گلویم گذاشت. طاقت حرف زدن از من گرفته شد، داشتم خفّه می شدم. در همین لحظه با حال نصیحت به من گفت: این چه کاری است که شما انجام می دهید؟ این کار خوبی نیست که شما انجام می دهید. داشتم خفّه می شدم که ناگهان از خواب بیدار شدم. خیلی مضطرب بودم. میلرزیدم، گریه کرده بودم و حالت خفگی به من دست داده بود.

 من متوجه شدم که این امامزاده واقعاً صاحب کشف و کرامت است. از زادگاهم به پا بوسی حرمش باز گشتم. قصد داشتم از اول حرم تا پای ضریح به صورت سینه خیز وارد شوم امّا از کارگرانی که مشغول بودند خجالت کشیدم. به محض ورود به حرم مطهر توسط مأمورین دستگیر شدم.

بواسطه کرامت این حضرت تمامی سرقت های خود را که از اماکن متبرکه داشتم اعتراف کرده و تمام پول های بقاع متبرکه را برگرداندم و از کرده خود پشیمان شده و به درگاه خدا توبه نمودم. من این حال خوش و توبه خود را مدیون امام زاده قاسم علیه السلام هستم.